Jakiej rozmowy potrzebujemy?

Mam taki zwyczaj z czasów studiów, że po każdym prowadzonym przeze mnie warsztacie robię krótszy lub dłuższy protokół ich przebiegu koncertując się również na swoich odczuciach w trakcie zajęć.

No dobrze, zdarza się, że tego nie robię, bo nie jestem człowiekiem o żelaznej konsekwencji. Cenię sobie jednak takie notatki, bo zazwyczaj pisząc odkrywam coś nowego i mam możliwość się uczyć i rozwijać.

Parę dni temu prowadziłam zajęcia arteterapetyczne dla młodzieży polskiej i niemieckiej, uczestników wymiany między szkołami. Grupa duża, ponad 30 osobowa, intensywny program pobytu, a ostatniego dnia z rana moje warsztaty. Miałam świadomość, że uczestnictwo w nich nie jest dobrowolne tylko obowiązkowe, jak to w szkole bywa. Starałam się wziąć to wszystko pod uwagę i przygotować „coś” co mimo wszystko będzie „fajne”, czyli chociaż części osób da możliwość swobodnego wyrazu i wyjścia poza szkolny schemat.

Obładowana pojemnikami z farbą, stosem pędzli i zwojem papieru weszłam do budynku szkoły, gdzie przywitał mnie zapach pasty do podłóg. Pielegnując moją uważność, moje małe mindfulness uznałam to za ważny znak. No tak, ostatnio pisałam o tym jak dobrze zapachy przywołują wspomnienia…

Przypomniało mi się, że nie jest łatwo być nastolatkiem. I chyba ta świadomość najbardziej pomogła mi w poprowadzeniu warsztatu. Dzięki temu, że uczestnicy pracowali w niewielkich grupach udało nam się stworzyć kameralną i bezpieczną atmosferę. Starałam się dla każdego znaleźć chwilę, by jego iddywidualny wkład został dostrzeżony, doceniony, nazwany.

Te warsztaty pozostawiły mnie jednak z pytaniem, do którego co pewien czas wracam: Jak dobrze rozmawiać o obrazie, rysunku? Dobrze, czyli tak by autor miał poczucie wsparcia, komfortu a jednocześnie możliwość przyjrzenia się temu co stworzył z dystansu.

Jest dużo mądrych książek na ten temat, a jestem ciekawa waszego zdania: Jak chcielibyście rozmawiać o swoich pracach? Co jest ważne w takiej rozmowie?

\

Karo